Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Υπάρχει κατάταξη:Σκέψη,Γραφή,Πράξη.Απο το δέυτερο στο τρίτο υπάρχει χαώδης διαφορά.

Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

ΘΕΩΡΙΑ 31: Θεωρίες βγαλμένες απο παραμύθια

Επειδή όπως λέει και ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς,ο Χορχέ Μπουκάι οι ιστορίες είναι για να κοιμούνται οι μικροί και να ξυπνάνε οι μεγάλοι παραθέτω 5 από τις αγαπημένες μου..

O ΚΥΚΛΟΣ  ΤΟΥ 99

Ζούσε μια φορά και έναν καιρό ένας βασιλιάς. Αν και είχε τα πάντα ήταν συνέχεια θλιμμένος. Είχε και έναν υπηρέτη που ήταν συνέχεια πανευτυχής! Κάθε μέρα τραγουδούσε και χαμογελούσε! Στο κεφάτο πρόσωπό του υπήρχε πάντα ένα μεγάλο χαμόγελο και όλη του η ζωή ήταν ήρεμη και ευτυχισμένη.
Μια μέρα ο βασιλιάς τον φώναξε να τον ρωτήσει ποιο ήταν το μυστικό της ευτυχίας του για τί δεν μπορούσε να εξηγήσει πως ένας άνθρωπος ήταν τόσο ευτυχισμένος  ζώντας με δανεικά, με μεταχειρισμένα παλιά ρούχα και τρώγοντας περισσεύματα τροφής. Ο υπηρέτης του απάντησε πως δεν είχε κανένα μυστικό γιατί τα είχε όλα! Τροφή,στέγη, τη γυναίκα του, τα παιδιά του και γι’αυτό ήταν πάντα χαρούμενος. Ο βασιλιάς δεν μπορούσε όμως να καταλάβει γιατί ο ίδιος ήταν δυστυχισμένος ενώ είχε τα πάντα σε αφθονία!!!
Την επόμενη μέρα ο βασιλιάς φώναξε ένα σοφό σύμβουλο και του περιέγραψε τη συζήτηση ψάχνοντας να βρει το γιατί? Ο σοφός του απάντησε ότι όποιος δεν είναι στον κύκλο είναι ευτυχισμένος και όποιος είναι στον κύκλο είναι δυστυχισμένος…Ποιον κύκλο? Του 99! Βάλθηκαν λοιπόν να τον βάλουν στον κύκλο για να αποδείξουν τη δυστυχία…
Ετοίμασαν λοιπόν ένα σακί με 99 χρυσά φλουριά και ένα σημείωμα που έγραφε: ”Ο θησαυρός είναι δικός σου. Είναι το βραβείο επειδή είσαι καλός άνθρωπος. Απόλαυσέ τον και μην πεις σε κανέναν πως τον βρήκες.” Έδεσαν το σακί στην πόρτα και έφυγαν.
Όταν βγήκε ο υπηρέτης άνοιξε το σακί διάβασε το μήνυμα και έτρεξε γρήγορα μέσα. Η καρδιά του αναρίγησε με τον ήχο από τα νομίσματα! Άρχισε να τα μετράει ένα -ένα…….ήταν μόνο 99!!!! Δεν είναι δυνατόν με λήστεψαν είπε!!! Και από εκείνη την ημέρα ήταν ένας άνθρωπος σκυθρωπός γιατί κάτι του έλειπε το ένα φλουρί και έπρεπε να σταματήσει να είναι υπηρέτης αλλά να αρχίσει να δουλεύει αυτός και η γυναίκα του και σύμφωνα με τους υπολογισμούς του σε 12 χρόνια θα αποκτούσαν και το εκατοστό φλουρί! Είχε μπει στον κύκλο του 99!
Γι’αυτό μάθαμε ότι η ευτυχία θα έρθει όταν κάτι μας λείπει…Και επειδή πάντα κάτι λείπει, ξαναρχίζουμε από την αρχή και δεν απολαμβάνουμε τη ζωή…Ας συνειδητοποήσουμε ότι τα 99 φλουριά είναι το εκατό τοις εκατό του θησαυρού μας και ότι δεν μας λείπει τίποτα. Ας μη βαδίζουμε λοιπόν κουρασμένοι, κακόκεφοι και δυστυχείς…

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΣΤΕΝΩΝ ΠΑΠΟΥΤΣΙΩΝ

Υπάρχει μια παγίδα που μας έστησαν όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Η παγίδα είναι μια ιδέα τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, που αποτελεί μέρος της κουλτούρας μας, άμεσα και έμμεσα.
«Aξίζει μόνο ό,τι επιτυγχάνεται με κόπο»
Ο καθένας αντιλαμβάνεται από την εμπειρία του ότι στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι σωστό, αλλά όλοι χτίζουμε τη ζωή μας σαν να ήταν μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Αυτό το σκεπτικό ταιριάζει με ένα κλινικό σύνδρομο το οποίο έχω ονομάσει «το σύνδρομο των στενών παπουτσιών».
Ένας άντρας μπαίνει σ’ ένα κατάστημα υποδημάτων, κι ένας ευγενικός υπάλληλος τον πλησιάζει. «Τι θα θέλατε, παρακαλώ;»
«Θα ήθελα ένα ζευγάρι μαύρα παπούτσια, σαν εκείνα στη βιτρίνα»
«Βεβαίως. Τι νούμερο φοράτε; Για να δω… Σαράντα ένα;»
«Όχι, θέλω τριάντα εννιά, παρακαλώ» «Συγγνώμη κύριε. Πάνε είκοσι χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά. Το νούμερό σας είναι μάλλον σαράντα ή σαράντα ένα».
«Ό,τι και να λέτε, εγώ θέλω το τριάντα εννιά». Ο πωλητής έκπληκτος, αλλά συμβιβασμένος του φέρνει τα παπούτσια. Ο πελάτης με μορφασμούς πόνου τα φοράει και κάνει μερικά βήματα πάνω στο χαλί, με μεγάλη δυσκολία.
«Ωραία, θα τα πάρω, και μάλιστα θα τα φορέσω τώρα».
Ο πελάτης βγαίνει από το κατάστημα και περπατάει ως τη δουλειά του. Είναι υπάλληλος τραπέζης. Στις τέσσερις το απόγευμα, ύστερα από έξι ώρες και βάλε όρθιος μέσα σ’ εκείνα τα παπούτσια, το πρόσωπό του είναι παραμορφωμένο, τα μάτια του κατακόκκινα και τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από τα μάτια του. Ο συνάδελφος στο διπλανό ταμείο τον παρακολουθεί όλο το απόγευμα και ανησυχεί. «Μα τι έχεις; Δεν αισθάνεσαι καλά;»
«Μην ανησυχείς, είναι τα παπούτσια. Με σφίγγουν»
«Γιατί; Βράχηκαν;»
«Όχι, είναι δύο νούμερα μικρότερα από αυτά που φοράω»
«Δεν σε καταλαβαίνω. Δεν σε πονάνε τα πόδια σου;»
«Με έχουν πεθάνει στον πόνο»
«Ε, τότε;»
«Θα σου εξηγήσω» λέει, ξεροκαταπίνοντας.
«Εγώ στη ζωή μου δεν έχω μεγάλες απολαύσεις. Στην πραγματικότητα, τον τελευταίο καιρό οι ευχάριστες στιγμές μου είναι ελάχιστες».
«Και λοιπόν;»
«Με αυτά τα παπούτσια υποφέρω. Πονάω φρικτά, είναι αλήθεια… Όμως, σε λίγες ώρες, όταν θα φτάσω σπίτι μου και θα τα βγάλω… φαντάζεσαι τι ηδονή θα νιώσω; Απόλαυση, αδερφέ μου, απόλαυση!»
Σε γενικές γραμμές αυτή είναι η αγωγή που παίρνουμε στην εκπαίδευσή μας. Μπορεί η ιστορία να παρουσιάζει τα πράγματα κάπως ακραία, ωστόσο αξίζει τον κόπο να δοκιμάσεις σαν να ήταν κοστούμι – για να δεις αν σου πάει –την παρακάτω άποψη: «Δεν υπάρχει τίποτα αληθινά πολύτιμο που μπορεί να αποκτηθεί με το στανιό. Το ζόρι κράτα το για τη δυσκοιλιότητα».

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ήταν μια φορά ένας κύριος που έκανε ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Όταν έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγόρασε από το αεροδρόμιο έναν οδηγό με τα κάστρα των νησιών. Κάποια είχαν συγκεκριμένες μέρες επισκέψεων και άλλα πολύ αυστηρό ωράριο. Αλλά αυτό που του τράβηξε την προσοχή, ήταν ένα που παρουσιαζόταν με τη φράση «Η επίσκεψη της ζωής σου». Στις φωτογραφίες τουλάχιστον, φαινόταν ένα κάστρο ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο εντυπωσιακό από τα άλλα, αλλά είχε ιδιαίτερες συστάσεις… Ο οδηγός εξηγούσε πως για λόγους που θα γίνονταν κατανοητοί αργότερα, οι επισκέπτες δεν πλήρωναν είσοδο εκ των προτέρων αλλά ήταν απαραίτητο να κλείσουν από πριν ραντεβού δηλαδή ημέρα και ώρα. Η διαφορετική αυτή πρόταση του είχε κινήσει την περιέργεια, και το ίδιο απόγευμα ο άνθρωπος τηλεφώνησε από το ξενοδοχείο του και έκλεισε ραντεβού.
Όλα λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο στον κόσμο. Αρκεί να έχει κάποιος ένα σημαντικό ραντεβού κάποια συγκεκριμένη ώρα και ανάγκη να είναι ακριβής, για να μπερδευτούν όλα. Η περίπτωση αυτή δεν αποτέλεσε εξαίρεση, και δέκα λεπτά αργότερα από τη συμφωνημένη ώρα, ο τουρίστας έφτασε στο παλάτι. Παρουσιάστηκε σ’ έναν άντρα με καρό φούστα, που τον περίμενε και τον καλωσόρισε.
Οι υπόλοιποι μπήκαν ήδη με τον ξεναγό;» ρώτησε αφού πρώτα δεν είδε κανέναν άλλο επισκέπτη.
Οι υπόλοιποι;» ανταπέδωσε την ερώτηση ο άντρας. «όχι οι επισκέψεις είναι ατομικές και δεν προσφέρουμε ξεναγούς»
Χωρίς καμιά αναφορά στο ωράριο, του εξήγησε λίγο την ιστορία του κάστρου και του ανέφερε τι να προσέξει ιδιαιτέρως: τις τοιχογραφίες, τις πανοπλίες στη σοφίτα, τον πολεμικό εξοπλισμό στη Βόρεια αίθουσα, τις κατακόμβες κάτω από τη σκάλα και το δωμάτιο βασανιστηρίων στο μπουντρούμι. Αφού είπε αυτά του έδωσε ένα κουτάλι και του ζήτησε να το κρατήσει οριζόντιο, με το κοίλο μέρος προς τα πάνω.
Κι αυτό τι;» ρώτησε ο επισκέπτης
Εμείς δεν εισπράττουμε την άδεια εισόδου στο κάστρο. Για να κοστολογήσουμε την επίσκεψή σας καταφεύγουμε σε αυτό το σύστημα. Κάθε επισκέπτης κρατάει ένα κουτάλι σαν αυτό, γεμάτο μέχρι πάνω με ψιλή άμμο. Εδώ χωράνε ακριβώς 100 γραμμάρια. Μετά  την περιήγηση σας στο κάστρο, ζυγίζουμε την άμμο που έχει μείνει στο κουτάλι και σας χρεώνουμε μια λίβρα για κάθε γραμμάριο που έχετε χάσει… Ένας τρόπος για να βρούμε το κόστος της καθαριότητας» εξήγησε.
Κι αν δεν χάσω ούτε ένα γραμμάριο;»
Α αγαπητέ μου κύριε, τότε η επίσκεψη σας στο κάστρα θα είναι δωρεάν»
Ο άνθρωπος αν και έκπληκτος, βρήκε την πρόταση διασκεδαστική και, αφού είδε τον οικοδεσπότη να ξεχειλίζει το κουτάλι με άμμο, ξεκίνησε την περιήγησή του. Έχοντας εμπιστοσύνη στις κινήσεις του, ανέβηκε πολύ αργά τις σκάλες με το βλέμμα καρφωμένο στο κουτάλι. Όταν έφτασε πάνω, στην αίθουσα με τις πανοπλίες, προτίμησε να μην μπει γιατί σκέφτηκε πως ο αέρας θα έπαιρνε την άμμο κι έτσι αποφάσισε να κατέβει προσεκτικά. Περνώντας από την αίθουσα με τις πολεμικές μηχανές, κάτω από τη σκάλα, συνειδητοποίησε πως για να τις δει καλά, θα έπρεπε να κρατηθεί από τα κάγκελα και να σκύψει πολύ. Δεν ήταν επικίνδυνο για την σωματική του ακεραιότητα, αλλά συνεπαγόταν πως θα έχανε κάτι από το περιεχόμενο του κουταλιού, οπότε συμβιβάστηκε να το κοιτάξει από μακριά. Τι ίδιο του συνέβη και με την υπερβολικά απότομη σκάλα που οδηγούσε στα μπουντρούμια. Καθώς επέστρεφε από το διάδρομο στο σημείο εκκίνησης, κατευθύνθηκε ικανοποιημένος προς τον άνθρωπο με τη σκωτσέζικη φούστα που τον περίμενε με μια ζυγαριά. Εκεί άδειασε το περιεχόμενο του κουταλιού και περίμενε την ετυμηγορία του άντρα.
Εκπληκτικό, χάσατε μόνο μισό γραμμάριο» ανακοίνωσε, «σας συγχαίρω. Όπως εσείς προβλέψατε, αυτή η επίσκεψη δε θα σας στοιχίσει τίποτα»
Ευχαριστώ»
Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;» ρώτησε στο τέλος ο οικοδεσπότης.
Ο τουρίστας δίστασε και τελικά αποφάσισε να φανεί ειλικρινής.
Η αλήθεια είναι πως όχι και πολύ. Ήμουν τόσο απασχολημένος με το να προσέχω την άμμο, που δεν μπόρεσα να δω αυτό που μου είπατε.»
Μα αυτό είναι φριχτό! Κοιτάξτε, θα κάνω μια εξαίρεση. Θα σας ξαναγεμίσω το κουτάλι, γιατί είναι ο κανονισμός, αλλά τώρα ξεχάστε πόσο θα χυθεί: μένουν 12 λεπτά μέχρι να έρθει ο επόμενος επισκέπτης. Να πάτε και να γυρίσετε πριν φτάσει»
Χωρίς να χάσει χρόνο, ο άνθρωπος πήρε το κουτάλι κι έτρεξε στη σοφίτα. Όταν έφτασε έριξε μια γρήγορη ματιά σε ότι υπήρχε εκεί, και κατέβηκε τρέχοντας στα μπουντρούμια γεμίζοντας τις σκάλες με άμμο. Δεν περίσσευε ούτε μια στιγμή γιατί τα λεπτά περνούσαν, και σχεδόν πέταξε προς το πέρασμα κάτω από τη σκάλα, όπου, σκύβοντας για να μπει του έπεσε το κουτάλι και χύθηκε όλο το περιεχόμενό του. Κοίταξε το ρολόι του. Είχαν περάσει έντεκα λεπτά. Ξανά, χωρίς να δει τις πολεμικές μηχανές, έτρεξε μέχρι τον άνθρωπο στην είσοδο, στον οποίο παρέδωσε το άδειο κουτάλι.
Αυτή τη φορά χωρίς άμμο λοιπόν, αλλά μην ανησυχείτε, έχουμε κάνει μια συμφωνία. Πώς ήταν; Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;»
Ξανά ο επισκέπτης δίστασε μερικές στιγμές.
Η αλήθεια είναι πως όχι» ομολόγησε στο τέλος. «Ήμουν τόσο απασχολημένος να γυρίσω πριν φτάσει ο επόμενος, που έχασα όλη την άμμο, αλλά και πάλι δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου.»
Ο άνθρωπος με την πίπα άναψε την πίπα του και του είπε:
Υπάρχουν κάποιοι που περπατούν στο κάστρο της ζωής τους προσπαθώντας να μην τους κοστίσει τίποτα, και δεν μπορούν να το ευχαριστηθούν. Υπάρχουν άλλοι που βιάζονται τόσο να φτάσουν νωρίς, που χάνουν τα πάντα χωρίς και αυτοί να ευχαριστηθούν τίποτα. Κάποιοι λίγοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα και παίρνουν τον χρόνο τους για κάθε διαδρομή. Ανακαλύπτουν και απολαμβάνουν την κάθε γωνιά, το κάθε βήμα. Ξέρουν πως δε θα είναι δωρεάν, αλλά καταλαβαίνουν ότι το κόστος του να ζεις, αξίζει τον κόπο.»


Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΔΙΟΥ

http://www.youtube.com/watch?v=bwSXycqCR4Y

Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΑ

http://www.youtube.com/watch?v=NkUPMgCZt8M&feature=related

Ο ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΟΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ

http://www.youtube.com/watch?v=l5gd6IqAwCk&feature=related

Η ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ Η ΟΡΓΗ

http://www.youtube.com/watch?v=vr4_-eNpH5E&feature=related

stefffanos 18/8/12 (απο το βιβλίο του Χορχε Μπουκάι ''Ιστορίες για να σκεφτείς'')

6 σχόλια:

Sheena Dimitriou είπε...

Καλησπέρα και από εμένα. Διάβασα τις ιστορίες και θα μου επιτρέψεις να συμπληρώσω σε όσα πολύ όμορφα έγραψες. "Κάνε πάντα σάμπως κάθε στιγμή της ζωής σου να είχε μια αιώνια αξία και σάμπως το μέλλον ολόκληρο, ένα και αδιαίρετο, να αποτελούσε το περιεχόμενο της παρούσας στιγμής" Νίτσε
Καλή συνέχεια σου εύχομαι:))

Stefffanos είπε...

καλησπερα! ευχαριστω για το σχολιο..

σωστος ο Νιτσε! :)

ειναι δυστηχως απιστευτα δυσκολη στις μερες μας η αναγνωριση αυτων των στιγμων.. και σκεψου οτι αυτη η αναγνωριση ειναι απλα το πρωτο βημα.. υπαρχει και δευτερο το οποιο ειναι η απολαυση τους.. αλλα πως να πανε στο δευτερο αν δεν καταφερνουν ουτε το πρωτο;

οι ανθρωποι σημερα ειναι υπερβολικα απασχολημενοι,εγωιστες,αγνωμονες και απληστοι για να καταφερουν το πρωτο..

Sheena Dimitriou είπε...

Πάντα ήταν δύσκολη η εφαρμογή της θεωρείας σε πράξη.

Stefffanos είπε...

συμφωνω 100%

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς ο Νίτσε αυτοκτόνησε..
Ποιο το νόημα των απόψεων του αυτών περί αιώνιας αξίας , όταν το τέλος του έδειξε πως δεν πιστεύει στην Αιωνιότητα;

Stefffanos είπε...

αμα δεν αυτοκτονουσε θα εμενε ζωντανος για παντα; ο ορος ''αιωνια'' μπροστα στο ''αξια''ειναι περισσοτερο για να τονισει τη σημμασια της αξιας